Doe het (lekker) zelf!
Het is inmiddels alweer een tijdje terug dat ik mijn gedachten op papier heb gezet. De laatste drie jaar zijn erg intensief geweest met het opzetten en uitbouwen van een sportief bedrijf en mijn activiteiten bij mijn mooie voetbalclubje. Als je een dergelijk druk bestaan leeft, is het soms goed om even tot rust te komen. Ik kan er dan ook van genieten om lekker mijn handen vies te maken, even stevig tuinieren of enkele leuke klusjes afronden aan ons traditionele jaren ‘30 huis.
Na enkele zeer intensieve maanden op mijn werk, keek ernaar uit om eens heerlijk een dagje vrij te nemen op de donderdag in de eerste week van de meivakantie. Lekker vroeg uit de veren en al direct was het duidelijk dat het een heerlijke lentedag zou worden. Perfecte omstandigheden om me alvast op te laden om de aanhanger te gaan legen bij de vuilstort. Dit is altijd een uitdaging voor mij, want je weet natuurlijk maar nooit welke ‘sheriff’ je daar weer naast je kar krijgt te staan…..
Maar dit keer ging het fantastisch, ik kon lekker mijn ding doen en in mum van tijd was de aanhangwagen weer helemaal leeg. Perfect, zo kon ik direct door naar Houthandel Parren in Haelen om een aantal underlayment platen, twee boeiplanken en wat panlatten te halen. Dat was een feestje, ik werd perfect geholpen en geadviseerd door moeder en dochter en had mijn aanhanger alweer snel gevuld. Na alles netjes vastgebonden te hebben en de schade betaald te hebben, reed ik huiswaarts om de spullen af te laden. Ook dat was een fluitje van een cent. Ik plaatste alles bij het schuurtje, waar ik dus een nieuw dak op wil gaan maken, aangezien de dakpannen die mijn vader ooit heeft gelegd, nu echt aan het einde van hun Latijn zijn. Ik dacht, dit gaan we weer mooi regelen met strakke, antraciete dakpanplaten. Voor de mensen die zich afvragen wat dat is. Dit zijn metalen platen, met de uitstraling van dakpannen, die je vrij eenvoudig zelf kunt monteren. Het enige wat ik dus nog moest doen, was deze platen te gaan halen.
Na alles berekend te hebben, reed ik gewapend met mijn schets en rolmaat richting Roermond, naar die toch al favoriete winkel van me. Je weet wel, niet de Alpha, niet de Bèta, maar die andere Griekse letter! Na een korte vertraging op de Maasbrug, aangezien er ergens een gasfles was ontploft op het dak van een flatgebouw, kwam ik aan op de plaats van bestemming. Ik loop door de schuifdeuren naar binnen en ik zag al direct aan de rij, bij die enige kassa die bemand was, dat het weer een leuk bezoekje ging worden….
Ik negeer de rij en ga op zoek naar de rij waar deze dakpanplaten zouden kunnen liggen. Ik zie net voor me een medewerker (of stagiaire, je weet maar nooit) lopen met op zijn rug gedrukt “vulploeg”. Ik kan me nog net inhouden om hem te vragen waar die platen zouden kunnen liggen. Ik wil natuurlijk niet dat deze arme jongen op zijn, waarschijnlijk eerste werkdag, al direct overwerkt naar huis moet gaan. Na even rondgekeken te hebben, heb ik de platen gevonden en ik begin ze netjes geordend om mijn platenkar te laden. Ik had e.e.a. uitgerekend en ik had veertien stuks nodig. Uiteindelijk blijken er maar elf in de schappen te liggen, die ik inmiddels allemaal op mijn kar had geladen. Ik neem nog acht hoekprofielen, twee wandprofielen en een tweetal doosjes met schroeven die ik in het mandje van de kar plaats. Ik mis dus nog drie platen, dus ik dacht, net als je zou doen in een échte winkel: “ik vraag even een van de medewerkers of er wellicht nog drie platen in het magazijn liggen.”
Het mag een underlayment, uhhh ik bedoel understatement zijn dat dit écht, tot nu toe dit jaar, ‘by far’ het allerslechtste idee van me was.
Ik loop de winkel door om te kijken of er iemand beschikbaar is aan wie ik dit zou kunnen vragen. Uiteindelijk vind ik iemand en ja hoor…Siets heeft natuurlijk weer beet. Corky gaat me helpen! Ik vraag hem of hij kan kijken of er nog drie van die dakpanplaten op voorraad liggen. De slimmerik stelt voor om even te gaan kijken in de schappen. Op dit moment moet ik mijn pitje al omlaag draaien, want mijn bloed begint al aardig te borrelen. Ik geef hem aan dat er in de schappen geen platen meer liggen, omdat ik nét de laatste 11 heb opgeladen. Eenmaal aangekomen bij de schappen, zegt hij: "Inderdaad meneer, ze zijn op, ik zal even in het systeem kijken…”. Hij neemt zijn tablet (of iets wat erop lijkt) en zoekt een minuut of vijf. Na, voor mij een eeuwigheid, komt hij eindelijk weer tot leven en zegt hij: “Meneer, ik heb goed nieuws voor u, we hebben er nog elf op voorraad”. Dus, zoals ieder normaal mens die wél zijn basisschool heeft afgemaakt, reageer ik: “Vriend, zoals ik al zei, ik heb die 11 stuks net opgeladen, dus ik ben er zeker van dat je geen platen meer op voorraad hebt”.
Hij kijkt me aan, laat het een paar seconden bezinken en reageert: “oh ja, dat zou weleens kunnen kloppen. Laten we dan maar even naar de terminal lopen, dan kunnen we ze voor u bij bestellen". Ik loopt achter hem aan en merk daar al dat het alleen nog maar erger gaat worden.
In deze winkel heb je dus ook terminals, waar je ‘zelf’ artikelen bij kunt bestellen. Maar deze lieve jongen, wil me helpen, want ja hoor…zo is hij! Hij tikt op het scherm en vraagt me mijn naam, adres, postcode, telefoonnummer en e-mailadres. Na alles netjes ingetypt te hebben, bestelt hij drie extra dakpanplaten en vraagt me om met mijn telefoon € 110,50 te pinnen. Ik volg zijn vragen op en betaal netjes de rekening. Hij geeft aan dat ik nu een e-mail moet ontvangen met een bevestiging. Ik open mijn telefoon nogmaals, maar er komt geen mail binnen. Ik refresh nog 2x en laat hem zien dat ik geen mail ontvang. Ik kijk hem aan en zie dat hij helemaal in paniek begint te raken. Ik check daarom nog even het scherm van de terminal en zie dat hij een e-mailadres <[email protected]> heeft ingevoerd. Dus ik zeg hem, al enigszins verhit: “mijn naam is Sietse, dus het mailadres is met een S”. Het blijft even stil en die twaalf cellen in zijn bovenkamer beginnen nu echt één voor één uit te vallen. “Oei, dan hebben we een probleem, meneer.” zegt hij. “Echt een probleem, want zonder de e-mail kunt u de bestelling niet komen ophalen”. Dus ik reageer, naar mijn idee vrij logisch: “dan verander je toch even het mailadres, amigo?”. Hij reageert dat hij dat niet kan doen…..
Nu ben ik echt al op het kookpunt, dus ik vertel hem, dat ik net ruim € 100,- heb afgerekend en dat er voor € 400,- extra spullen op mijn kar liggen en dat hij toch maar even zijn manager moet gaan oproepen. Hij volgt mijn dwingend advies direct op en loopt naar de servicebalie en maant mij te blijven staan bij de terminal. Dan hoor ik door de omroepinstallatie: “Peter, graag naar de bestelterminal”. Na fucking tien minuten wachten komen de manager samen met Corky terug en ik vertel het hele verhaal opnieuw, nu aan de manager. Deze gast komt volgens mij ook elke dag met de fiets naar zijn werk, want zijn theorie rijbewijs zal hij nooit gehaald hebben, schat ik zo in.
Hij geeft namelijk ook het antwoord, dat ik zonder een bevestigingsmail geen bestelling kan afhalen en dat hij het mailadres niet kan wijzigen. “EN NU?”, vraag ik hem zwaar geïrriteerd. “Ja, dan moet u toch de helpdesk bellen”. “DE HELPDESK BELLEN??” zeg ik met luide stem. “Ik sta #$%verdomme bij jullie in de winkel en dan moet ik de helpdesk bellen? Jullie zijn knettergek met zijn tweeën.”
“Ja, sorry meneer, maar wij kunnen helaas niets voor u betekenen”, zegt hij waarna ze met zijn tweeën willen weglopen. “HIER BLIJVEN!”, zeg ik terwijl ik mijn telefoon voor de derde maal tevoorschijn tover. “GEEF ME HET NUMMER VAN DE HELPDESK”. Ik toets het 088-nummer in en na 7 keuzemenu’s verder te zijn, gaat hij eindelijk over. Een of andere gast met een Pakistaanse tongval neemt op en vraagt me hoe hij me van dienst kan zijn.
Ik reageer kortaf: “NOU KAMAL, IK STA HIER MET PEPPI EN KOKKI, TWEE COLLEGA’S VAN JOU IN JULLIE WINKEL IN ROERMOND EN IK HEB NET EEN BESTELLING GEDAAN VOOR 110,50. IK WIL HEM PER DIRECT ANNULEREN EN NU M’N GELD TERUG”.
Hij vraagt me om een bestelcode door te geven, wat ik gelukkig genoeg nog op het scherm van de terminal kan zien staan en nadat ik dit vermeld heb, bevestigt hij me dat ik mijn geld teruggestort krijg.
Ik hang de telefoon op en zie de twee heren naar me kijken als twee herten die in een koplamp staren. Ik duw ze de volle kar met platen in de handen van Corky en vertel ze beiden: “Gamma lekker de voorraad aanvullen, misschien hebben jullie er dan, voor eens in het leven, wel elf op een rij." En lukt het niet, dan heb ik nog een laatste advies. Bel even met de helpdesk. Doei ”.
Dus mensen….. stel, puur hypothetisch, er is iemand die mijn ervaring leest, ook werkzaam is bij die keten én hij of zij komt wel verder dan de derde letter in het alfabet, doe er gvd iets aan!
Heel veel liefs, Siets met een S.