Voetbalschoentjes!
Het is donderdag 5 mei en een dag die enkel eens in de 28 jaar voorkomt. Op deze zonovergoten ‘hemelbevrijdingsdag’ wordt in ons dorpje weer de Eerste Heilige Communie uitgereikt. Dit jaar zelfs weer aan meer dan het dubbel aantal kinderen dan het jaar ervoor, toen mijn oudste dochter haar Communie deed. Ik vind dat mooi, niet omdat ik nou zo’n praktiserend, katholiek voorbeeld ben, maar omdat ik van mening ben dat kinderen er iets van mee krijgen. Normen en waarden, welke tegenwoordig met regelmaat ver te zoeken zijn. Dit wordt meer dan bevestigd als nog geen twee dagen later het Sint Jozefkapelletje in het dorp bruut vernield wordt. Ik zal je zeggen, als mijn kinderen zoiets zouden doen, dan liet ik ze eerst in een volle kerk hun excuses aanbieden, waarna ik ze het kapelletje liet herstellen. Om het nog duidelijker te maken, liet ik ze eigenhandig een tweede kapelletje ernaast bouwen. En als ons niet bevalt wat ze hebben gebouwd, mogen ze het weer afbreken en opnieuw opbouwen. Net zo lang totdat respect een kernwaarde is die ze hebben geabsorbeerd. Ik weet nog goed dat mijn broer een nacht thuis kwam na een avondje stappen bij Geelen in Haelen. Toen hij terugliep, bleek hij er tabak van te hebben om nog zover te lopen. Hij besloot stiekem een fiets (of bromfiets dat weet ik niet meer) mee te grijpen ergens op de Haelerweg. Toen mijn vader de fiets die volgende morgen tegen de garage zag staan, begon het verhoor. Al snel kwam naar boven dat mijn broer de fiets had gejat bij het woonwagenkamp van Haelen, destijds gelegen waar nu het tennispark ligt. Mijn vader gaf aan dat hij de fiets maar terug moest brengen en zijn excuses moest gaan maken! Dit vind ik prachtig! Met meer dan knikkende knieën ging hij die kant op, normaal niet een plek waar je het allerliefst toegeeft dat je iets onrechtmatig hebt meegenomen. Deze daad wekte aanzien en respect en gelukkig voor mijn broer liep hij zonder kleerscheuren weer het kamp af.
Dit brengt me terug naar het jaar 1981, ergens in april. Ik had de leeftijd van een jaar of vijf, zes en was sinds een jaar of drie getrouwd. Getrouwd met mijn voetbal! Dat was mijn leven, mijn eigen wereldbol. Ik kwam uit school en pakte direct mijn ronde vriend en stapte naar buiten om, totdat we gingen eten, te blijven voetballen. Ik was zo idolaat van dit spelletje dat ik niet kon wachten om écht te mogen voetballen. In die tijd bestonden nog geen F- en Kabouterteams (alhoewel dat voor mij wel toepasselijk was geweest :)) Destijds moest je wachten tot je een E-gerechtigde leeftijd had. Maar ik was zo gedreven dat mijn ouders me op een dag op de fiets mee stuurde met mijn broer, die sinds een tijdje officieel was aangemeld bij KSV. Met een brede grijns klemde ik kruislings de snelbinders van mijn bagagedrager over mijn bijna versleten voetbal en voetbalschoentjes en fietste enthousiast met mijn broer mee. Hij ging zich omkleden in de, destijds nog aan de overkant van de Beegderweg gelegen, kleedkamers. Ik stond netjes tegen de struiken, achter de afrastering te wachten. Toen de jongens naar buiten kwamen en enthousiast het veld op renden, bleef ik vol bewondering langs de kant staan. De training begon en na een kleine tien minuten zag de trainer een klein, blond langharig (ja, toen wel nog) ventje, langs het veld, met lustige ogen kijken naar wat zich op het veld afspeelde. Hij liep mijn kant op en vroeg hoe ik heette. Ik was onder de indruk en antwoordde bescheiden. Vervolgens vroeg hij me of ik het leuk vond om mee te doen! Hij had zijn vraag nog niet uitgesproken en ik had mijn kleine voelbalschoentjes al van de bagagedrager gehaald, mijn versleten gympies uitgeschopt en begon nog enigszins onbeholpen de lange veters te strikken. Nadat beide knopen waren gelukt rende ik het veld op! Dit was het moment waar ik zolang op wachtte. Wellicht het meest gelukzalige moment van mijn jeugd. Sinds die tijd heb ik waarschijnlijk al meer dan 1300 wedstrijden in mijn leven gevoetbald. Ik ben in al die wedstrijden door schade en schande lichamelijk, maar vooral geestelijk rijker geworden. Voetbal, of elke andere teamsport, is in mijn ogen een geweldige metafoor voor het leven! Je leert er samenwerken, met tegenslagen omgaan, winnen, maar ook verliezen. Maar ook het functioneren met je teamgenootjes is één op één te vergelijken met je latere werkleven. In mijn werk, denk ik soms wel dat men er een voorbeeld aan kan nemen, hoe dat in dergelijk sportteamverband er aan toe gaat.
Inmiddels bestaat KSV dit jaar 90 jaar, wat volgende maand groots gevierd gaat worden. Dat ik daar ongeveer 1/3 van die periode onderdeel van ben geweest maakt me trots!
Ik heb er veel gemaakt, kampioenschappen, maar ook dieptepunten en zelfs zeer verdrietige momenten.
Maar ik weet wel dat die dag, ergens in april van het jaar 1981, het begin is geweest van mijn sociale ontwikkeling. Ik adviseer oprecht dat alle ouders van nu, met kinderen in die leeftijd, hun kroost ook deze reis te laten bewandelen. Of het nou voetbal is of een andere sport. Leg die gameboy in de la en laat ze hun sportschoentjes strikken. Sport ontwikkelt een mens en geeft kinderen een les van normen en waarden!
Ik hoop dan ook dat ik je mag treffen tijdens het feestweekend begin juni, zodat je met eigen ogen kunt zien wat sport voor de maatschappij kan betekenen. Maar ik hoop nog meer dat die klojo’s, die met hun laffe daad dat kapelletje vernield hebben, er ook zullen zijn. Wellicht dat ze dan leren dat je respect dient te hebben voor het verleden en de passie van een ander!
Tot begin juni!
Dit brengt me terug naar het jaar 1981, ergens in april. Ik had de leeftijd van een jaar of vijf, zes en was sinds een jaar of drie getrouwd. Getrouwd met mijn voetbal! Dat was mijn leven, mijn eigen wereldbol. Ik kwam uit school en pakte direct mijn ronde vriend en stapte naar buiten om, totdat we gingen eten, te blijven voetballen. Ik was zo idolaat van dit spelletje dat ik niet kon wachten om écht te mogen voetballen. In die tijd bestonden nog geen F- en Kabouterteams (alhoewel dat voor mij wel toepasselijk was geweest :)) Destijds moest je wachten tot je een E-gerechtigde leeftijd had. Maar ik was zo gedreven dat mijn ouders me op een dag op de fiets mee stuurde met mijn broer, die sinds een tijdje officieel was aangemeld bij KSV. Met een brede grijns klemde ik kruislings de snelbinders van mijn bagagedrager over mijn bijna versleten voetbal en voetbalschoentjes en fietste enthousiast met mijn broer mee. Hij ging zich omkleden in de, destijds nog aan de overkant van de Beegderweg gelegen, kleedkamers. Ik stond netjes tegen de struiken, achter de afrastering te wachten. Toen de jongens naar buiten kwamen en enthousiast het veld op renden, bleef ik vol bewondering langs de kant staan. De training begon en na een kleine tien minuten zag de trainer een klein, blond langharig (ja, toen wel nog) ventje, langs het veld, met lustige ogen kijken naar wat zich op het veld afspeelde. Hij liep mijn kant op en vroeg hoe ik heette. Ik was onder de indruk en antwoordde bescheiden. Vervolgens vroeg hij me of ik het leuk vond om mee te doen! Hij had zijn vraag nog niet uitgesproken en ik had mijn kleine voelbalschoentjes al van de bagagedrager gehaald, mijn versleten gympies uitgeschopt en begon nog enigszins onbeholpen de lange veters te strikken. Nadat beide knopen waren gelukt rende ik het veld op! Dit was het moment waar ik zolang op wachtte. Wellicht het meest gelukzalige moment van mijn jeugd. Sinds die tijd heb ik waarschijnlijk al meer dan 1300 wedstrijden in mijn leven gevoetbald. Ik ben in al die wedstrijden door schade en schande lichamelijk, maar vooral geestelijk rijker geworden. Voetbal, of elke andere teamsport, is in mijn ogen een geweldige metafoor voor het leven! Je leert er samenwerken, met tegenslagen omgaan, winnen, maar ook verliezen. Maar ook het functioneren met je teamgenootjes is één op één te vergelijken met je latere werkleven. In mijn werk, denk ik soms wel dat men er een voorbeeld aan kan nemen, hoe dat in dergelijk sportteamverband er aan toe gaat.
Inmiddels bestaat KSV dit jaar 90 jaar, wat volgende maand groots gevierd gaat worden. Dat ik daar ongeveer 1/3 van die periode onderdeel van ben geweest maakt me trots!
Ik heb er veel gemaakt, kampioenschappen, maar ook dieptepunten en zelfs zeer verdrietige momenten.
Maar ik weet wel dat die dag, ergens in april van het jaar 1981, het begin is geweest van mijn sociale ontwikkeling. Ik adviseer oprecht dat alle ouders van nu, met kinderen in die leeftijd, hun kroost ook deze reis te laten bewandelen. Of het nou voetbal is of een andere sport. Leg die gameboy in de la en laat ze hun sportschoentjes strikken. Sport ontwikkelt een mens en geeft kinderen een les van normen en waarden!
Ik hoop dan ook dat ik je mag treffen tijdens het feestweekend begin juni, zodat je met eigen ogen kunt zien wat sport voor de maatschappij kan betekenen. Maar ik hoop nog meer dat die klojo’s, die met hun laffe daad dat kapelletje vernield hebben, er ook zullen zijn. Wellicht dat ze dan leren dat je respect dient te hebben voor het verleden en de passie van een ander!
Tot begin juni!