Koester en relativeer!
Drie keer zuchten…en het jaar is weer voorbij! Een kwartaal later dan de politiek, werkt het bij mij zo dat ik rond deze periode altijd mijn 'algemene beschouwingen' beleef. 2022, wat een jaar! Als 2022 een vaas was, dan was deze vaas tot aan de laatste kubieke millimeter gevuld. De ene crisis was nog niet voorbij en de andere staat alweer aan de deur te kloppen. Ik heb nieuwe mensen leren kennen, ieder met zijn of haar eigen verhaal, de een met sterke principes, de ander iets vlakker. De achtergrond bepaalt hier bijna alles, zo denk ik vaak. Maar, met nu even een week van relatieve rust die voor de deur staat, is het best oké om ook trots te zijn op het jaar 2022! Mede door mijn nieuwe vrienden ben ik onderdeel van een mooie reis, waarbij we samen een schitterende, onuitwisbare prestatie hebben gerealiseerd, genaamd Plaza Padel!
Maar ook bij mijn clubje KSV, waar ik dagelijks op uit kijk als ik de gordijnen opentrek, vind ik dat we nog steeds een heerlijke hoeksteen zijn van het dorp. Ondanks dat we wereld inmiddels een beetje de andere kant op is gaan draaien, blijven we het DNA bewaken. Ik realiseer me goed dat de richting waarin de aarde nu draait, niet heel eenvoudig meer zal wijzigen. Het zal wellicht een kwestie van tijd zijn en dan hebben en sneeuw in de zomer en gaat de zon op in het westen i.p.v. het oosten. Dan hebben we meer individuen en minder groepen. Als veertiger is dat wellicht ook een logische fase en gevoel. De zaken zijn nu eenmaal anders, dat verander je niet.
Juist in deze ‘algemene beschouwingen’ realiseer ik me dat het bijna of vrijwel volledig gedaan is met advies vragen en je nu de rol moet vervullen als adviesgever. Ineens voelt dat als een stevige last. Ik verlang soms naar de mensen die mij vroeger even een duwtje in de juiste richting gaven. Allereerst mijn vader, die natuurlijk de Max Verstappen van het speelveld was. Maar zeker ook Fons, mijn oom, mijn schoonvader Peter en Jantje! Jezus, wat mis ik het gevoel dat je even met hun kunt praten, zodat zij je weer bewust of onbewust de juiste koers mee geven. Maar soms zijn er ook mensen, die niet een generatie ouder zijn, met wie je gesprekken kunt hebben, zodat je allebei een gevoel van richting krijgt. Zoals bijvoorbeeld met Cyrilke! Terwijl ik het schrijf, vecht ik tegen de tranen. Ik mis je, vriend!
Maar uiteraard is het heel logisch dat je deze mensen mist, dat maakt iedereen mee; dying is a part of living! Echter is het soms ook een niet te bevatten stukje, dat het breder gaat dan alleen de ‘logische’ namen. Dit brengt me, ruim twee decennia terug in de tijd…..ja, ja… terwijl ik het schrijf voel ik alweer drie extra rimpels ontstaan. In 2000 leerde in Sharon kennen en nog geen jaar later woonden we samen in Roermond, boven de Paerdsstal (Irodion). Het was een blok van vier appartementen die met de voordeur uitkwamen op een gezamenlijk binnenterras. Ik was mega trots om ons eigen twee verdiepingen appartement te hebben. Dit mede dankzij mijn broer, die een paar maanden eerder de woning aan de andere kant van het terras had betrokken. Ik stond op een ochtend op en wilde Sharon, die bij Dennenmarken aan het werk ging, verrassen en ben naar de bouwmarkt gereden. Daar heb ik 10 liter latex, afdekzeil en wat rollers gehaald en ben vlijtig aan de slag gegaan. Met alle meubels naar het midden van de kamer, uiteraard alles veel te slordig afgedekt, ging ik vlijtig aan de slag. En als je lekker ijverig wil werken, dan hoort een goed muziekje daarbij, toch? Ik stopte dus een paar goede cd’s in mijn 3-voudige cd wisselaar (voor iedereen onder de 25 jaar, vraag je ouders maar even wat dat is). Eén van de cd’s was van Throwing Copper van de band Live. Een geweldig album met nummers als ‘Selling the drama’ , ‘I alone’ en ‘Lightning crashes’. Ik had inmiddels al bijna het hele appartement geschilderd en het begon te schemeren. Maar ik moest en zou de kamer afmaken, zodat Sharon na haar werk helemaal happy zou zijn. Ik ging zo op in het schilderen dat ik de muziek alweer een paar standjes harder had gezet. Ik liep als een bezetene met mijn telescoop roller het plafond te sauzen, maar dwaalde af in de lekkere klanken. En toen het nummer ‘Lightning crashes’ voor de 12e of 13e keer voorbij kwam in de shuffle, begon ik me impulsief te wanen alsof ik Ed Kowalczyk zelf was. Ik draaide de volumeknop weer een standje hoger, nam de telescoop roller en begon in de ‘microfoon’ te zingen. Ik ging helemaal los en toen ik bijna bij het einde van het liedje was, zag ik een schim in de raam naar het terras. Ik schrok en opende het raam. Daar stond Hans. Hans Caris! De tranen rolden over zijn wangen en ik stond er met enige schaamte bij. Hans, de beste vriend van mijn broer, kwam net van hem vandaan en had blijkbaar het hele nummer naar mij staan kijken. Bij elk ander persoon had ik me ongemakkelijk gevoeld, maar bij Hans niet. Ik begon met hem mee te lachen, temeer omdat Hans een gave had! Hij had niet alleen geweldige humor, maar hij kon je altijd laten voelen dat je meetelde. Hij zag er sterk en mega stoer uit, maar was eigenlijk ontzettend slim en zacht van binnen, als je het mij vraagt. Ik heb hem die avond een flesje bier aangeboden en we hebben dit samen in de raamopening op gedronken en daarna ging ieder zijn weg.
Een paar maanden later, op een avond begin januari, belde mijn vader, die toen onbewust ook in de laatste maanden van zijn leven zat, me in tranen op. Hij was helemaal overstuur. Ik had hem nog nooit zo emotioneel meegemaakt. Stamelend vertelde hij mij dat Hans(je) zichzelf van het leven had beroofd.
Het is gek hoe je gedachten lopen, maar je kunt mensen missen, die niet altijd in je binnenste kring zitten. Het is voor mij daarom weer een bevestiging dat zowel vrienden die in je ‘inner circle’ verkeren, als vrienden die zich in de tweede of derde ring begeven, heel waardevol zijn om je leven glans te geven. Om die reden ga ik ook Oud of Nieuw vieren met mijn vrienden uit Echt, waar ik nu ook merk dat ik ze te lang niet heb gezien of gesproken.
Kortom, genoeg stof voor goede voornemens voor het nieuwe jaar!
Fijne feestdagen allemaal, koester en relativeer!
Gung Ho!
Maar ook bij mijn clubje KSV, waar ik dagelijks op uit kijk als ik de gordijnen opentrek, vind ik dat we nog steeds een heerlijke hoeksteen zijn van het dorp. Ondanks dat we wereld inmiddels een beetje de andere kant op is gaan draaien, blijven we het DNA bewaken. Ik realiseer me goed dat de richting waarin de aarde nu draait, niet heel eenvoudig meer zal wijzigen. Het zal wellicht een kwestie van tijd zijn en dan hebben en sneeuw in de zomer en gaat de zon op in het westen i.p.v. het oosten. Dan hebben we meer individuen en minder groepen. Als veertiger is dat wellicht ook een logische fase en gevoel. De zaken zijn nu eenmaal anders, dat verander je niet.
Juist in deze ‘algemene beschouwingen’ realiseer ik me dat het bijna of vrijwel volledig gedaan is met advies vragen en je nu de rol moet vervullen als adviesgever. Ineens voelt dat als een stevige last. Ik verlang soms naar de mensen die mij vroeger even een duwtje in de juiste richting gaven. Allereerst mijn vader, die natuurlijk de Max Verstappen van het speelveld was. Maar zeker ook Fons, mijn oom, mijn schoonvader Peter en Jantje! Jezus, wat mis ik het gevoel dat je even met hun kunt praten, zodat zij je weer bewust of onbewust de juiste koers mee geven. Maar soms zijn er ook mensen, die niet een generatie ouder zijn, met wie je gesprekken kunt hebben, zodat je allebei een gevoel van richting krijgt. Zoals bijvoorbeeld met Cyrilke! Terwijl ik het schrijf, vecht ik tegen de tranen. Ik mis je, vriend!
Maar uiteraard is het heel logisch dat je deze mensen mist, dat maakt iedereen mee; dying is a part of living! Echter is het soms ook een niet te bevatten stukje, dat het breder gaat dan alleen de ‘logische’ namen. Dit brengt me, ruim twee decennia terug in de tijd…..ja, ja… terwijl ik het schrijf voel ik alweer drie extra rimpels ontstaan. In 2000 leerde in Sharon kennen en nog geen jaar later woonden we samen in Roermond, boven de Paerdsstal (Irodion). Het was een blok van vier appartementen die met de voordeur uitkwamen op een gezamenlijk binnenterras. Ik was mega trots om ons eigen twee verdiepingen appartement te hebben. Dit mede dankzij mijn broer, die een paar maanden eerder de woning aan de andere kant van het terras had betrokken. Ik stond op een ochtend op en wilde Sharon, die bij Dennenmarken aan het werk ging, verrassen en ben naar de bouwmarkt gereden. Daar heb ik 10 liter latex, afdekzeil en wat rollers gehaald en ben vlijtig aan de slag gegaan. Met alle meubels naar het midden van de kamer, uiteraard alles veel te slordig afgedekt, ging ik vlijtig aan de slag. En als je lekker ijverig wil werken, dan hoort een goed muziekje daarbij, toch? Ik stopte dus een paar goede cd’s in mijn 3-voudige cd wisselaar (voor iedereen onder de 25 jaar, vraag je ouders maar even wat dat is). Eén van de cd’s was van Throwing Copper van de band Live. Een geweldig album met nummers als ‘Selling the drama’ , ‘I alone’ en ‘Lightning crashes’. Ik had inmiddels al bijna het hele appartement geschilderd en het begon te schemeren. Maar ik moest en zou de kamer afmaken, zodat Sharon na haar werk helemaal happy zou zijn. Ik ging zo op in het schilderen dat ik de muziek alweer een paar standjes harder had gezet. Ik liep als een bezetene met mijn telescoop roller het plafond te sauzen, maar dwaalde af in de lekkere klanken. En toen het nummer ‘Lightning crashes’ voor de 12e of 13e keer voorbij kwam in de shuffle, begon ik me impulsief te wanen alsof ik Ed Kowalczyk zelf was. Ik draaide de volumeknop weer een standje hoger, nam de telescoop roller en begon in de ‘microfoon’ te zingen. Ik ging helemaal los en toen ik bijna bij het einde van het liedje was, zag ik een schim in de raam naar het terras. Ik schrok en opende het raam. Daar stond Hans. Hans Caris! De tranen rolden over zijn wangen en ik stond er met enige schaamte bij. Hans, de beste vriend van mijn broer, kwam net van hem vandaan en had blijkbaar het hele nummer naar mij staan kijken. Bij elk ander persoon had ik me ongemakkelijk gevoeld, maar bij Hans niet. Ik begon met hem mee te lachen, temeer omdat Hans een gave had! Hij had niet alleen geweldige humor, maar hij kon je altijd laten voelen dat je meetelde. Hij zag er sterk en mega stoer uit, maar was eigenlijk ontzettend slim en zacht van binnen, als je het mij vraagt. Ik heb hem die avond een flesje bier aangeboden en we hebben dit samen in de raamopening op gedronken en daarna ging ieder zijn weg.
Een paar maanden later, op een avond begin januari, belde mijn vader, die toen onbewust ook in de laatste maanden van zijn leven zat, me in tranen op. Hij was helemaal overstuur. Ik had hem nog nooit zo emotioneel meegemaakt. Stamelend vertelde hij mij dat Hans(je) zichzelf van het leven had beroofd.
Het is gek hoe je gedachten lopen, maar je kunt mensen missen, die niet altijd in je binnenste kring zitten. Het is voor mij daarom weer een bevestiging dat zowel vrienden die in je ‘inner circle’ verkeren, als vrienden die zich in de tweede of derde ring begeven, heel waardevol zijn om je leven glans te geven. Om die reden ga ik ook Oud of Nieuw vieren met mijn vrienden uit Echt, waar ik nu ook merk dat ik ze te lang niet heb gezien of gesproken.
Kortom, genoeg stof voor goede voornemens voor het nieuwe jaar!
Fijne feestdagen allemaal, koester en relativeer!
Gung Ho!