14!
Wat een bijzondere en confronterende week is weer de geschiedenis in gegaan. Terwijl ik aan het vechten ben voor de toekomst, is het ’t verleden die deze week de overhand heeft. 22 maart, een dag, waar ik ooit abrupt van een onbezorgde jongen tot een verantwoordelijke man werd omgedoopt, lopen drie gebrainwashte mafkezen met een karretje een vliegveld in België binnen. Aan balie 14 staan een broer en zus op het punt terug te vliegen naar hun thuisland. Ze hebben net hun ouders bezocht in Maastricht. Ik zie de foto’s op het nationaal nieuws, pontificaal voorbij komen en mijn hart begint ogenblikkelijk te bloeden. De wereld is rot, maar toch geloof ik er in dat het altijd zo is geweest! En ook in het verleden heeft de mensheid zich er weer bovenop weten te worstelen. Het was in de eeuwen hiervoor niet anders. Wellicht kregen we toen wel veel minder ellende mee, aangezien we niet de bronnen hadden, die we nu tot onze beschikking hebben. Ons buurland, en daarmee onze natie, wordt afgelopen dinsdag wederom in diepe rouw gedompeld. De beelden vliegen je in onnavolgbaar tempo om de oren en dan realiseer je je ook direct dat onze vrijheid van meningsuiting niet altijd een zegen is voor onze samenleving. Soms verlang je dan ook naar een volledige radiostilte! Mijn gedachten gaan terug naar de dag dat ik vrijuit stond te pingpongen op een spellenavond op mijn werk! Euforisch, dat was het gevoel dat door mijn aderen stroomde. Vrijheid en plezier. Maar net zoals de mensen die net hun geliefden hebben uitgezwaaid op Zaventem, veranderde dit in één ogenblik. De telefoon ging op Dennenmarken en ik werd geroepen. Ik legde mijn pingpongbatje op de groene tafel en liep naar de telefoon aan de bar. Dit telefoontje heeft mijn leven voorgoed veranderd. Ik realiseer me nu, dat ik daarna nooit meer zó, met zo’n vrij en euforisch gevoel, een spelletje heb gespeeld. Wat bijzonder is dat die 22 maart, nu exact 14 jaar geleden is. Nog geen 14 uur na deze herinnering, ontvalt onze eigen Verlosser ons. Een onnavolgbaar icoon, geprezen en soms ook verguisd. Op een of andere manier ontvang ik zijn overlijden als een warme deken. Onze natie voelt, door de aanslagen in Parijs, Ankara, maar met name in Brussel, angst en haat! Het nieuws van het overlijden van de eeuwige nummer 14, brengt weer evenwicht! Alsof de straatfilosoof het zo heeft geregisseerd. De kranten wijden prachtige woorden en op tv blijven historische beelden elkaar opvolgen. Het beeld, dat mij voor eeuwig op mijn netvlies blijft staan, is het moment dat Johan van de tribune komt en naast coach Leo Beenhakker gaat zitten. Hij neemt de touwtjes in handen en Ajax buigt een 3-2 achterstand om naar een 5-3 overwinning. Prachtig vind ik dat! Toen kon dat gewoon, net als een sigaretje roken in de rust! Begrijp me niet verkeerd, maar als deze volksheld ons dan toch moet ontvallen, dan heeft hij wel exact de juiste timing gekozen. Twee miljoen Nederlanders kijken die dag naar het verhaal van Jezus Christus, terwijl de overige landgenoten naar de herinneringen kijken van die andere J.C.
Deze twee verhalen zetten de haat van de dag ervoor weer om naar een gevoel wat mensen in positieve beweging brengt! Elkaar het licht in de ogen gunnen, zoals beide Verlossers predikten! Ik geloof er dan ook in, noem het hoop, dat ook de ellende die zich in de wereld verspreid, weer gaat verdwijnen. Ook al moeten we er opofferingen voor doen, het is uiteindelijk altijd nog goed gekomen. Voor mij is dit bevestigd door het nieuws van Johan!
Maar zoals hij zelf al ooit legendarisch sprak:
“Je ziet het pas, als je het doorhebt”.
Deze twee verhalen zetten de haat van de dag ervoor weer om naar een gevoel wat mensen in positieve beweging brengt! Elkaar het licht in de ogen gunnen, zoals beide Verlossers predikten! Ik geloof er dan ook in, noem het hoop, dat ook de ellende die zich in de wereld verspreid, weer gaat verdwijnen. Ook al moeten we er opofferingen voor doen, het is uiteindelijk altijd nog goed gekomen. Voor mij is dit bevestigd door het nieuws van Johan!
Maar zoals hij zelf al ooit legendarisch sprak:
“Je ziet het pas, als je het doorhebt”.