Leugentje om eigen bestwil!
Vandaag werd ik pijnlijk geconfronteerd met het toch nog enigszins plotseling overlijden van Mevrouw Huijskens. Uiteraard gaan dan mijn gedachten uit naar de hele familie, waar ik persoonlijk eigenlijk een paar namen specifiek zou willen benoemen, maar dan doe ik anderen tekort! Ik voel een gevoel van historisch verlies, als ik de foto op het tegenwoordig veel bezochte medium voorbij zie komen. Historisch verlies, omdat er wéér iemand de wereld vaarwel zegt, waar hoogstwaarschijnlijk veel verhalen achter verscholen gaan. Het houdt me bezig en ik laat mijn gedachten afdwalen, terwijl de ondergaande lentezon mijn ogen hier en daar wat verblinden tijdens mijn reis naar het hoge noorden. Uit de nieuwe boxen klinkt ‘Running’ met de loepzuivere stem van James Bay!
Deze tragische gebeurtenis raakt me diep, ergens natuurlijk vreemd, aangezien ik haar persoonlijk nauwelijks ken. Maar ik zie in haar een of andere metaforische weerspiegeling van meerdere oma’s, waaronder mijn eigen oma. Mijn oma, een geboren en getogen Remunjse vrouw! Een Allers telg die al in haar jonge jaren de weg naar Horn had gevonden. Ook een vrouw waarvan de eenvoud haar ontstellend mooi en bijzonder maakte. Deze eenvoud maakte haar puur en er straalde onvoorwaardelijkheid vanaf! Voor mij was zij de personificatie van “ongecompliceerd”. Ik zie haar nog staan, samen met Til, terwijl ze door Henny Huisman werd verrast na 25 jaar vrijwilligerswerk bij Hornerheide. Zij en Til kregen geen cheque of auto….nee, ze kregen gewoon een levende kerststal voor de bewoners. Met Oscar Harris, Saskia en Serge en Hans van der Togt. En dit alles werd ook nog uitgezonden in de oud op nieuw editie van de Surprise Show. Ze waren dolgelukkig, alleen al voor het memorabele moment voor de bewoners, die in hun ogen veel minder geluk kenden dan zij.
Tot op de dag van vandaag ben ik enigszins jaloers op deze levensopvatting. Gewoon jezelf zijn en de medemens een warm hart toedragen. Ze fietste in de oorlog maar liefst 25 km om, destijds haar vriend, mijn opa, voor de pauze zijn ‘bammetjes’ te brengen. En vrolijk fluitend, fietste ze diezelfde 25 km gewoon weer terug. En dat op massieve fietsbandjes! Maar ook toen mijn broer en ik onze intrede maakten in deze wereld, bleek Oma, of Zus zoals ze door alle andere mensen werd genoemd, een vrouw van eenvoudige schoonheid. Vanaf onze geboorte was ze onvoorwaardelijk onze oma! Al zouden mijn broer en ik heel Beegden opgeblazen hebben, dan zou oma zeggen…: “Dan zullen ze er in Beegden wel om hebben gevraagd…!”
Maar ik vergeet nooit meer die tijd dat mijn opa enigszins kritisch lag, nadat hij een aantal jaar eerder met vervroegd pensioen was gegaan en blijkbaar een veel te hoog cholesterol had. Na stevig te zijn gedotterd, ging het al snel weer beter met Rie, zoals zijn omgeving hem noemde. Normaal gesproken zou eens mens daar wat van meenemen. Hij zou meer gaan bewegen en gezonder gaan leven. Maar Opa, nee…. die zag dit anders. Die ging heerlijk relaxt op de bank liggen en deed het liefst zo min mogelijk! Dit hield opa op zijn ‘gemakkie’ vol tot de dag dat oma het spuugzat was! Ze pakte haar fiets, met zo’n karakteristiek dameszadel die je nu nauwelijks meer ziet, en ‘kraste’ naar dokter Bongers. Na 45 minuten wachten mocht ze naar binnen treden. Wat daar tussen de dokter en mijn oma is besproken, is lang een geheim gebleven, maar ik zag wel dat mijn oma met een brede grijns terugkwam van de dokter en het lange kiezelpad achterom op fietste. Twee dagen later werd opa opgeroepen voor controle bij Bongers en de diezelfde dag nog liep mijn opa naar de overkant van de Rijksweg. Daar vroeg hij John Velter of hij geen tweedehands fiets te koop had. Al snel kwamen zij eruit en na 6 koppen koffie, liep hij zo trots als een pauw de zaak uit! Vanaf die dag ging opa elke dag een rondje fietsen, alhoewel ik het vermoeden heb dat de plaatselijke Nordic Walking club hem wel zeker 20 keer heeft ingehaald. Maar hoe dan ook, mijn opa ging elke dag een rondje erop uit!
Vele jaren later, toen oma achter een goed glas wijn zat en opa al lang en breed weer eens op zijn geliefde bank lag, verklapte oma wat er zich die dag achter gesloten deuren had afgespeeld. Mijn oma had haar Remunjse bravoure gebruikt om ‘dae luie zak vanne bank te kriege’ en had de dokter overtuigd tegen opa te zeggen dat hij meer moest bewegen. Niet alleen dat, maar ze had Bongers zelfs opgedragen dat hij Rie duidelijk moest maken dat hij zelfs geen lang leven zou zijn gegund als hij niet elke dag zou gaan fietsen. Sinds die dag pakte Opa van Baove zich steevast op en ging een rundje door het dorp. Ik en mijn mede toehoorders, hebben mijn oma moeten zweren dit geheim nooit te verklappen tegen Opa en we hebben woord gehouden! Mijn oma is uiteindelijk met een goed glas wijn in haar hand, midden in het leven heengegaan en sindsdien was de kracht van Rie ook uit zijn benen! Prachtige mensen!
Ik weet zeker dat soortgelijke verhalen ook achter mevrouw Huijskens en vele andere oma’s schuil gaan!
Sterkte!
Deze tragische gebeurtenis raakt me diep, ergens natuurlijk vreemd, aangezien ik haar persoonlijk nauwelijks ken. Maar ik zie in haar een of andere metaforische weerspiegeling van meerdere oma’s, waaronder mijn eigen oma. Mijn oma, een geboren en getogen Remunjse vrouw! Een Allers telg die al in haar jonge jaren de weg naar Horn had gevonden. Ook een vrouw waarvan de eenvoud haar ontstellend mooi en bijzonder maakte. Deze eenvoud maakte haar puur en er straalde onvoorwaardelijkheid vanaf! Voor mij was zij de personificatie van “ongecompliceerd”. Ik zie haar nog staan, samen met Til, terwijl ze door Henny Huisman werd verrast na 25 jaar vrijwilligerswerk bij Hornerheide. Zij en Til kregen geen cheque of auto….nee, ze kregen gewoon een levende kerststal voor de bewoners. Met Oscar Harris, Saskia en Serge en Hans van der Togt. En dit alles werd ook nog uitgezonden in de oud op nieuw editie van de Surprise Show. Ze waren dolgelukkig, alleen al voor het memorabele moment voor de bewoners, die in hun ogen veel minder geluk kenden dan zij.
Tot op de dag van vandaag ben ik enigszins jaloers op deze levensopvatting. Gewoon jezelf zijn en de medemens een warm hart toedragen. Ze fietste in de oorlog maar liefst 25 km om, destijds haar vriend, mijn opa, voor de pauze zijn ‘bammetjes’ te brengen. En vrolijk fluitend, fietste ze diezelfde 25 km gewoon weer terug. En dat op massieve fietsbandjes! Maar ook toen mijn broer en ik onze intrede maakten in deze wereld, bleek Oma, of Zus zoals ze door alle andere mensen werd genoemd, een vrouw van eenvoudige schoonheid. Vanaf onze geboorte was ze onvoorwaardelijk onze oma! Al zouden mijn broer en ik heel Beegden opgeblazen hebben, dan zou oma zeggen…: “Dan zullen ze er in Beegden wel om hebben gevraagd…!”
Maar ik vergeet nooit meer die tijd dat mijn opa enigszins kritisch lag, nadat hij een aantal jaar eerder met vervroegd pensioen was gegaan en blijkbaar een veel te hoog cholesterol had. Na stevig te zijn gedotterd, ging het al snel weer beter met Rie, zoals zijn omgeving hem noemde. Normaal gesproken zou eens mens daar wat van meenemen. Hij zou meer gaan bewegen en gezonder gaan leven. Maar Opa, nee…. die zag dit anders. Die ging heerlijk relaxt op de bank liggen en deed het liefst zo min mogelijk! Dit hield opa op zijn ‘gemakkie’ vol tot de dag dat oma het spuugzat was! Ze pakte haar fiets, met zo’n karakteristiek dameszadel die je nu nauwelijks meer ziet, en ‘kraste’ naar dokter Bongers. Na 45 minuten wachten mocht ze naar binnen treden. Wat daar tussen de dokter en mijn oma is besproken, is lang een geheim gebleven, maar ik zag wel dat mijn oma met een brede grijns terugkwam van de dokter en het lange kiezelpad achterom op fietste. Twee dagen later werd opa opgeroepen voor controle bij Bongers en de diezelfde dag nog liep mijn opa naar de overkant van de Rijksweg. Daar vroeg hij John Velter of hij geen tweedehands fiets te koop had. Al snel kwamen zij eruit en na 6 koppen koffie, liep hij zo trots als een pauw de zaak uit! Vanaf die dag ging opa elke dag een rondje fietsen, alhoewel ik het vermoeden heb dat de plaatselijke Nordic Walking club hem wel zeker 20 keer heeft ingehaald. Maar hoe dan ook, mijn opa ging elke dag een rondje erop uit!
Vele jaren later, toen oma achter een goed glas wijn zat en opa al lang en breed weer eens op zijn geliefde bank lag, verklapte oma wat er zich die dag achter gesloten deuren had afgespeeld. Mijn oma had haar Remunjse bravoure gebruikt om ‘dae luie zak vanne bank te kriege’ en had de dokter overtuigd tegen opa te zeggen dat hij meer moest bewegen. Niet alleen dat, maar ze had Bongers zelfs opgedragen dat hij Rie duidelijk moest maken dat hij zelfs geen lang leven zou zijn gegund als hij niet elke dag zou gaan fietsen. Sinds die dag pakte Opa van Baove zich steevast op en ging een rundje door het dorp. Ik en mijn mede toehoorders, hebben mijn oma moeten zweren dit geheim nooit te verklappen tegen Opa en we hebben woord gehouden! Mijn oma is uiteindelijk met een goed glas wijn in haar hand, midden in het leven heengegaan en sindsdien was de kracht van Rie ook uit zijn benen! Prachtige mensen!
Ik weet zeker dat soortgelijke verhalen ook achter mevrouw Huijskens en vele andere oma’s schuil gaan!
Sterkte!