Uitgestorven eelt!
Na een lekker avondloopje door de Beegderhei, kom ik even op adem op de loungebank in de tuin. Terwijl ik het koud flesje water, dat ik net uit de koelkast heb gepakt, tegen mijn hijgende mond zet, realiseer ik me hoe rustig de omgeving is. Alhoewel ik normaliter geniet van deze rust, ontstaat ineens een gevoel van gemis. Een gemis van gelukzalig rumoer. Exact een week geleden, hoorde ik op deze plek, opgewonden kinderstemmetjes. Deze kinderen konden weer beginnen aan een week waar velen van hun al maanden naar uitkeken. KinderVakantieWerk! Niet alleen heb ik het voorrecht om dit ‘live’ te mogen volgen, maar ook mijn eigen kinderen waren zielsgelukkig dat ze weer mochten meedoen.
Ik vind dat prachtig! Kinderen hebben niet alleen een leuke week, maar het is ook een week waarin kinderen gevormd worden. Geen computerspelletjes, gameboys of tablets! Nee, gewoon samenwerken met andere kinderen, opdrachten uitvoeren, speurtochten lopen waarbij ze moeten nadenken. En beweging! Veel beweging in combinatie met spel en plezier. Dit staat, in mijn ogen, enorm in contrast met veel andere weken van het jaar. Ik weet zeker dat juist ook kinderen anno 2016 het prettig vinden om ‘arbeid’ te verrichten. Soms lijkt het alsof het merendeel dat vies en absurd vindt.
Ik weet nog goed dat ik, in dezelfde tuin waar ik nu mijn gedachten op papier zet, op jonge leeftijd bij mijn opa en oma op visite kwam. Eigenlijk is visite niet het juiste woord, het was thuiskomen en een werkbezoek in één. Mijn opa gaf me op jonge leeftijd een grasmaaier in mijn handen (nee, geen elektrische of motormaaier, maar zo’n duwertje, zo’n ouderwets handmaaiertje!) en gaf me aan dat ik zijn gazon mocht maaien. Op zich niets mis mee, ware het niet dat zijn gazon bijna 500m2 groot was!! Maar ik deed het en daarna harkte ik het gras bij elkaar. Een behoorlijke klus dus, maar eerlijk is eerlijk, ik kreeg er wel voor betaald! Maar liefst een ‘voorwiel’, zoals mijn opa het noemde. Oftewel één hele gulden! Dit heb ik jarenlang, wekelijks gedaan en toen ik een jaar of 13 werd, kreeg ik mijn zuurverdiende loonsverhoging. Vanaf dat moment ging ik per maaibeurt een “achterwiel” verdienen! Oftewel een knaak, twee-gulden-vijftig!
Als ik daar nu aan terugdenk, heb ik op die leeftijd wel geleerd, dat je je handen uit je mouwen moet steken om iets te verdienen. Maar soms is het ook waardevol om iets te doen, zonder dat daar iets tegenover staat! Vele jaren later, toen ik de leeftijd van 19 had bereikt, had ik net mijn rijbewijs gehaald. Omdat ik nooit een sigaret had aangeraakt, hielden mijn ouders zich aan hun belofte dat zij voor mijn lessen zouden betalen. In de zomer die erop volgde, kochten mijn vader en moeder het huis van mijn opa en oma, waar ik jarenlang getuinierd had. Tijdens deze zomervakantie kón ik niet anders dan mijn dankbaarheid terugbetalen en heb ik twee maanden lang vrijwel dagelijks mijn vader geholpen met de ingrijpende verbouwing. Nu woon ik er zelf en zou ik er zelfs een extra hypotheek voor betalen als ik dit nogmaals kon overdoen!
Ik geloof er dan ook in dat het een onderdeel van je vorming is als je leert hoe het is om je handen uit de mouwen te steken! Dit heb ik mede geleerd van mijn opa en vader, die niet alleen het vlees en bloed hebben overgegeven, maar ook het hard geworden eelt! Soms ben ik bang dat bij de mensen over 50 jaar geen eelt meer is te ontdekken. Dan maaien robots het gras, doen humanoïds de klusjes en brengt een drone je wat te drinken!
Daarom ben ik blij dat KVW al ruim 50 jaar een jaarlijks terugkerend evenement is! Het is een week waar men eigenlijk weer terug gaat naar de basis! Het verdient dan ook veel waardering dat er mensen zijn die dit jaarlijks mogelijk maken. Ook deze mensen hebben gelukkig ooit geleerd dat het belangrijk is om je handen uit de mouwen te steken, ook al is het geheel belangeloos.
Ik hoop dan ook, als ik later ergens in een verzorgingstehuis woon, dat ik niet het eten voorgeschoteld krijg door een of andere mechanische verzorger, maar door iemand die nog gewoon eelt op zijn handen heeft!
Ik vind dat prachtig! Kinderen hebben niet alleen een leuke week, maar het is ook een week waarin kinderen gevormd worden. Geen computerspelletjes, gameboys of tablets! Nee, gewoon samenwerken met andere kinderen, opdrachten uitvoeren, speurtochten lopen waarbij ze moeten nadenken. En beweging! Veel beweging in combinatie met spel en plezier. Dit staat, in mijn ogen, enorm in contrast met veel andere weken van het jaar. Ik weet zeker dat juist ook kinderen anno 2016 het prettig vinden om ‘arbeid’ te verrichten. Soms lijkt het alsof het merendeel dat vies en absurd vindt.
Ik weet nog goed dat ik, in dezelfde tuin waar ik nu mijn gedachten op papier zet, op jonge leeftijd bij mijn opa en oma op visite kwam. Eigenlijk is visite niet het juiste woord, het was thuiskomen en een werkbezoek in één. Mijn opa gaf me op jonge leeftijd een grasmaaier in mijn handen (nee, geen elektrische of motormaaier, maar zo’n duwertje, zo’n ouderwets handmaaiertje!) en gaf me aan dat ik zijn gazon mocht maaien. Op zich niets mis mee, ware het niet dat zijn gazon bijna 500m2 groot was!! Maar ik deed het en daarna harkte ik het gras bij elkaar. Een behoorlijke klus dus, maar eerlijk is eerlijk, ik kreeg er wel voor betaald! Maar liefst een ‘voorwiel’, zoals mijn opa het noemde. Oftewel één hele gulden! Dit heb ik jarenlang, wekelijks gedaan en toen ik een jaar of 13 werd, kreeg ik mijn zuurverdiende loonsverhoging. Vanaf dat moment ging ik per maaibeurt een “achterwiel” verdienen! Oftewel een knaak, twee-gulden-vijftig!
Als ik daar nu aan terugdenk, heb ik op die leeftijd wel geleerd, dat je je handen uit je mouwen moet steken om iets te verdienen. Maar soms is het ook waardevol om iets te doen, zonder dat daar iets tegenover staat! Vele jaren later, toen ik de leeftijd van 19 had bereikt, had ik net mijn rijbewijs gehaald. Omdat ik nooit een sigaret had aangeraakt, hielden mijn ouders zich aan hun belofte dat zij voor mijn lessen zouden betalen. In de zomer die erop volgde, kochten mijn vader en moeder het huis van mijn opa en oma, waar ik jarenlang getuinierd had. Tijdens deze zomervakantie kón ik niet anders dan mijn dankbaarheid terugbetalen en heb ik twee maanden lang vrijwel dagelijks mijn vader geholpen met de ingrijpende verbouwing. Nu woon ik er zelf en zou ik er zelfs een extra hypotheek voor betalen als ik dit nogmaals kon overdoen!
Ik geloof er dan ook in dat het een onderdeel van je vorming is als je leert hoe het is om je handen uit de mouwen te steken! Dit heb ik mede geleerd van mijn opa en vader, die niet alleen het vlees en bloed hebben overgegeven, maar ook het hard geworden eelt! Soms ben ik bang dat bij de mensen over 50 jaar geen eelt meer is te ontdekken. Dan maaien robots het gras, doen humanoïds de klusjes en brengt een drone je wat te drinken!
Daarom ben ik blij dat KVW al ruim 50 jaar een jaarlijks terugkerend evenement is! Het is een week waar men eigenlijk weer terug gaat naar de basis! Het verdient dan ook veel waardering dat er mensen zijn die dit jaarlijks mogelijk maken. Ook deze mensen hebben gelukkig ooit geleerd dat het belangrijk is om je handen uit de mouwen te steken, ook al is het geheel belangeloos.
Ik hoop dan ook, als ik later ergens in een verzorgingstehuis woon, dat ik niet het eten voorgeschoteld krijg door een of andere mechanische verzorger, maar door iemand die nog gewoon eelt op zijn handen heeft!