De mop!
Het is zondagavond ergens na tienen en ik herbeleef, zoals zo vaak mijn dag. Ik realiseer me dat ik dingen ervaar die dieper blijven hangen dan eigenlijk gewenst. Ik ben blijkbaar zo! Ik hou het niet tegen en ik kom er dan ook bij uit dat je er soms gewoon aan toe moet geven. Op de dag dat jaren geleden de wereld in shock was van iets waar de huidige mensheid toe is staat is, rij ik veilig naar huis! Aangekomen bij de rotonde bij Vermeulen zie ik enkele mensen bij Café de Graof op het terras zitten. Mijn geest zegt dat ik mijn auto op navigatie moet zetten, gewoon rechtstreeks naar huis. Maar mijn diepere ik strubbelt tegen, luister eens niet naar de voorgekauwde navigatiestem. Just be!!
Ik besluit mijn auto te parkeren op het heerlijke, knetterende grind, aan de zijkant van de café. Ik loop met mijn sleutels en portemonnee het terras op. In datzelfde ogenblik realiseer ik me ook waarom ik deze keuze gemaakt heb. De kroeg en haar (of is het zijn) terras hebben iets onvoorwaardelijks. Het maakt niet uit. Je kunt gewoon aanschuiven, bij wie dan ook. En of je nou 3 uur of 5 uur blijft zitten , dat blijft zo. Mensen oordelen op dat moment niet. Misschien later als je weg bent, maar dat is eigenlijk totaal niet belangrijk. Het mooie van een kroeg is juist de onvoorwaardelijkheid. Je hoeft geen verantwoording af te leggen. Je kunt lachen, praten, vrij zijn zoals jij dat wil. Tegenwoordig heeft iedereen social media, wat prima is overigens. Dit soort media hoort bij vooruitgang. Echter de downside is, dat je geen nieuws meer hebt in het echte leven. Dat je elkaar tegen komt in bijvoorbeeld de kroeg en je kunt honderduit kletsen. Ik mis dat.
Daarom vind ik dat een kroeg nooit weg gedacht kan worden in een ‘sociale’ gemeenschap. Nu praat men over snapchat of tinder, maar eigenlijk is een kroeg nog veel meer dan dat. Je kunt er dingen meemaken die je nooit had voorspeld, je ziet mensen die je nooit eerder gezien hebt en nog mooier….je hoort er nog eens een mop. A good, old fashion joke!
Ik maak me zelf ook schuldig aan dit aardse geheel en vertel vrijwel nooit meer een goede mop. Zo zonde, want een mop laat je dagelijkse zorgen zo duidelijk naar de achtergrond verdwijnen. Je kent dat gevoel wel dat je vanuit je tenen, snakkend naar adem, moet lachen, eigenlijk zelfs moet huilen om een geweldige mop. Eentje waarvan je de clou al voelt aankomen, maar doordat de verteller het nog wat rekt, je bijna kronkelt van het lachen op de grond. Gewoon pijn in je buikspieren! Dergelijke moppen zijn in mijn ogen nodig om de mensen weer het gevoel van echt leven te geven. En moppen geven de wereld weer. Niet zwaar, zelfs cru, maar wel met een boodschap. Ik zie Turken op tv met een *&%zonnebril en ik voel de treurnis wat eronder schuilt, Echter een zin die begint met “er waren eens drie Turken met een zonnebril….”, verzacht alles.
Vandaag had ik het over het verschil tussen vroeger en nu! Ik realiseer me echt wel dat dat al generaties zo speelt. Maar ik weet ook dat er een rode draad door ons bestaan gaat. Mensen zijn sociale dieren. We zijn geëvolueerd tot wat we nu zijn. En heel af en toe lijkt het een golfbeweging. De oermens wist alleen maar één ding. Survival! Als er iemand in zijn buurt kwam, was het oorlog! Als je je ogen zachtjes dicht knijpt en door je wimpers de wereld inkijkt, zie je wellicht nu weer hetzelfde.
Dit is onder andere een reden dat ik vind dat de kroeg moet blijven bestaan. Gewoon om te kunnen aanschuiven bij mensen die je niet dagelijks treft. En het mooie is, je gaat vanzelf een gesprek in, want je kunt deze mensen niet met een knopje ontvrienden. En ik denk ook dat je ogen open gaan. Je leert veel meer kennen van deze wereld dan jezelf voor ogen had.
Maar het allermooiste blijft, en ik hoop ook dat we dat wat meer gaan uiten, een heerlijke mop horen in de kroeg. Zo’n mop die zó aanstekelijk werkt dat iedereen voor de rest van de avond de ene mop na de andere wereldkundig maakt!
Daar heb ik zin in!!
Tot gauw!!
Ik besluit mijn auto te parkeren op het heerlijke, knetterende grind, aan de zijkant van de café. Ik loop met mijn sleutels en portemonnee het terras op. In datzelfde ogenblik realiseer ik me ook waarom ik deze keuze gemaakt heb. De kroeg en haar (of is het zijn) terras hebben iets onvoorwaardelijks. Het maakt niet uit. Je kunt gewoon aanschuiven, bij wie dan ook. En of je nou 3 uur of 5 uur blijft zitten , dat blijft zo. Mensen oordelen op dat moment niet. Misschien later als je weg bent, maar dat is eigenlijk totaal niet belangrijk. Het mooie van een kroeg is juist de onvoorwaardelijkheid. Je hoeft geen verantwoording af te leggen. Je kunt lachen, praten, vrij zijn zoals jij dat wil. Tegenwoordig heeft iedereen social media, wat prima is overigens. Dit soort media hoort bij vooruitgang. Echter de downside is, dat je geen nieuws meer hebt in het echte leven. Dat je elkaar tegen komt in bijvoorbeeld de kroeg en je kunt honderduit kletsen. Ik mis dat.
Daarom vind ik dat een kroeg nooit weg gedacht kan worden in een ‘sociale’ gemeenschap. Nu praat men over snapchat of tinder, maar eigenlijk is een kroeg nog veel meer dan dat. Je kunt er dingen meemaken die je nooit had voorspeld, je ziet mensen die je nooit eerder gezien hebt en nog mooier….je hoort er nog eens een mop. A good, old fashion joke!
Ik maak me zelf ook schuldig aan dit aardse geheel en vertel vrijwel nooit meer een goede mop. Zo zonde, want een mop laat je dagelijkse zorgen zo duidelijk naar de achtergrond verdwijnen. Je kent dat gevoel wel dat je vanuit je tenen, snakkend naar adem, moet lachen, eigenlijk zelfs moet huilen om een geweldige mop. Eentje waarvan je de clou al voelt aankomen, maar doordat de verteller het nog wat rekt, je bijna kronkelt van het lachen op de grond. Gewoon pijn in je buikspieren! Dergelijke moppen zijn in mijn ogen nodig om de mensen weer het gevoel van echt leven te geven. En moppen geven de wereld weer. Niet zwaar, zelfs cru, maar wel met een boodschap. Ik zie Turken op tv met een *&%zonnebril en ik voel de treurnis wat eronder schuilt, Echter een zin die begint met “er waren eens drie Turken met een zonnebril….”, verzacht alles.
Vandaag had ik het over het verschil tussen vroeger en nu! Ik realiseer me echt wel dat dat al generaties zo speelt. Maar ik weet ook dat er een rode draad door ons bestaan gaat. Mensen zijn sociale dieren. We zijn geëvolueerd tot wat we nu zijn. En heel af en toe lijkt het een golfbeweging. De oermens wist alleen maar één ding. Survival! Als er iemand in zijn buurt kwam, was het oorlog! Als je je ogen zachtjes dicht knijpt en door je wimpers de wereld inkijkt, zie je wellicht nu weer hetzelfde.
Dit is onder andere een reden dat ik vind dat de kroeg moet blijven bestaan. Gewoon om te kunnen aanschuiven bij mensen die je niet dagelijks treft. En het mooie is, je gaat vanzelf een gesprek in, want je kunt deze mensen niet met een knopje ontvrienden. En ik denk ook dat je ogen open gaan. Je leert veel meer kennen van deze wereld dan jezelf voor ogen had.
Maar het allermooiste blijft, en ik hoop ook dat we dat wat meer gaan uiten, een heerlijke mop horen in de kroeg. Zo’n mop die zó aanstekelijk werkt dat iedereen voor de rest van de avond de ene mop na de andere wereldkundig maakt!
Daar heb ik zin in!!
Tot gauw!!