Authenciteit!
Authenticiteit!
Ondanks dat ik het behoorlijk probeer te verminderen, open ik vandaag het facebookicoontje op mijn telefoon. Wederom word ik gevuld met een gevoel van leegte en teleurstelling. Tegenwoordig lijkt het leven te bestaan uit een ‘like’ en/of een gefotoshopt of gefilterd plaatje dat iedereen kan aanschouwen. Een gevoel van treurnis en medelijden vult mijn gestel!
Om in tegenwoordige taal te spreken: “what the fuck in going on”!
In deze mis ik het unieke in mensen! Ik besef me goed dat vroeger mensen ook zo waren en men elkaar nadeed. Men droeg dezelfde pet of overjas, ging ook naar dezelfde kroeg of was het eens met een van de twee de standpunten in de politiek of wereld problematiek. Voor de massa was het veel minder gewaagd. Tegenwoordig ligt die lat een stuk hoger. Het is alsof je de Serge Bubka van deze tijd moet zijn om een statement te maken.
Ik ben inmiddels in een fase aangekomen waar het leven erg betrekkelijk wordt. Ik heb keuze gemaakt en daardoor in mijn route min of meer vastgelegd. Spijt heb ik van veel dingen , maar het brengt niets in spijt te verdrinken. Ik kijk om me heen en dan word ik vrolijk. Vrolijk omdat ik zie dat zoveel mensen hun authenticiteit zijn verloren. Laat duidelijk zijn, ik ben alles behalve vrolijk om het feit dat velen dát zijn verloren, maar ik glimlach wél omdat dat het enige is wat ik wel overeind heb gehouden. Het weerhoudt veel, maar opent ook deuren, daar wil ik in geloven.
Op het moment dat ik dit denk en schrijf, denk ik aan mijn omgeving. Vandaag heb ik aan de levende lijve mogen aanschouwen hoe mensen een bekroning hebben gekregen op hun levenswerk. Op het 90 jarig bestaansfeest van RKVV Haelen kreeg Jan Hocks zijn welverdiende eer. Terwijl ik dit schrijf voel ik me dubbel, zelfs slecht. Ik ben op dat moment, geleid door de afleiding, bezig met andere dingen terwijl ik oprecht vind dat we een moment moeten nemen om te realiseren wat deze man (en vele anderen) hebben betekend. Ik hoop, maar betwijfel dat een dergelijke prestatie in de deze tijd ooit nog zal worden geëvenaard. Tegenwoordig is het leven veel sneller en rijgen de verleidingen als “likes’” zich aan elkaar. Als je het nog groter ziet of durft te zien, dan geldt dit ook voor de wereld problematiek. Poetin, Trump en ook die baby uit Noord Korea! Het is propaganda die zijn weerga niet kent. Zelf in ons eigen kikkerlandje worden velen verleid door het populistisch gedrag. Als ik zoiets zie dat mis ik AUTHENTICITEIT. Ik aanschouw mensen en zie geprogrammeerd gedrag. Zoals men denkt dat het hoort!! Ik kan en wil zo niet leven!
Ik zie trends en massagedrag, The early and late majority. Ik zie dat en het maakt me trots op mijn omgeving. Mijn dochters doen wat hun gelukkig maakt, de bijzondere moeder kiest ervoor om hun dat te gunnen, maar ook mijn vriend Ruud leeft zijn droom. Ik smelt van zoiets! Onlangs is Yoni, als jongeling, in de sauna haar eigen droom begonnen. Geen keuze om veilig te leven, nee gaan voor wat je gelukkig maakt. Ik ben er, met gepaste afstand, stik jaloers op. Maar ook trots.
Dat brengt me terug naar mijn boodschap. Ik mis authenticiteit in de tegenwoordige tijd. Ik weet nog, alhoewel ik dit pas jaren na dato wist, dat in mijn Lintjens familie een traditie hoog in het vaandel werd gehouden., Sinterklaasavond. Het gezin van Lintjens, voor de duidelijkheid van vader, woonde in het huis waar in nu woon en wel met 11 huisgenoten. Als sinterklaasavond voor de deur stond, was iedereen er zich van bewust dat je je best moest doen hiervoor. De mooiste gedichten werden geschreven, de meest originele surprises werden gemaakt en de meest waardevolle cadeaus (niet in geld) werden gekocht. Ik denk ergens in het late najaar van 1987 was het, zoals elk jaar, tijd voor het fenomeen: “lootjes trekken”. Een enkeling teleurgesteld, maar de meerderheid tevreden, ging men op het eind van die avond huiswaarts. Diezelfde nacht, nog zonder afleiding van e-mail, Facebook of Instagram, viel men in al slaap nadenkend over hoe men deze surprise tot een doorslaand succes zou kunnen maken.
Na enkele weken was het zover, Sinterklaasavond. De gehele familie verzamelde zich aan de Beegderweg. Elly, Ria, Sonny, Nancy, Gerda, Frans, Leon (pap), Fons, Opa en Oma…en de aanhang uiteraard. Zoals het hun was wel gegeven vloeide de alcohol rijkelijk en werd genoten van de spanning van wat men in petto had als surprise. Naarmate de avond vorderde, werd steeds meer duidelijk wie het lootje van wie had getrokken. In sommige gevallen verraadde de bloos al alles en werd rijkelijk gelachen en gehuild om het indringende gedicht. Maar de uren verstreken en de meute werd steeds meer geraakt door het gevoel en de passie wat werd geopenbaard als Opa Lintjens een surprise mocht openen. Ondanks dat hij ook een Spartaans karakter had, werd met veel liefde over hem gesproken. Padre Familia! De gedichten en surprises waren vol diepgang, to the point en lieten vele tranen ontspringen. Maar ook de surprises brachten de juiste dosis humor en discipline,. Naarmate de avond aan de Beegderweg vorderde, werd de sfeer steeds mysterieuzer. In de keuken, bij het bereiden van enkele lekkere toastjes, werd afgetast: “Waem hubs doe?”. Maar ook in de gang voor het toilet: “doe hubs Funske hè?”. Alles bleef een raadsel tot diep in de nacht. Toen alle cadeaus waren uitgepakt en alle gedichten ten gehore waren gebracht, viel de puzzel in elkaar. De mooiste kunstwerken en de meest indrukwekkende gedichten werden op een rijtje gezet. De hele kroost Lintjens kon er weinig tabak van maken, totdat iemand de puzzel in elkaar schoof. “Het kan niet anders dam dat Pa Lintjens zichzelf had!”. Ik geniet ervan om dat, weliswaar niet in levende lijve, mee te krijgen. Opa haalde alles uit de kast, schreef de meest rake gedichten, maakte de meest passende surprises en kocht de meest intensieve cadeaus ……… voor zichzelf!! Heerlijk!!!
Dit past in mijn vocabulaire onder Authenticiteit ! Tegenwoordig mis ik vaak persoonlijkheid, drive en die authenticiteit. Mijns inziens moeten we dat stimuleren. We moeten aanmoedigen dat mensen, ook de jongeren onder ons, durven na te leven wat ze willen en dromen. Ruud begint zijn eigen sportstudio, Yoni haar schoonheidssalon, Ruud en Sylvia houden de eer van Vermeulen in stand. Ik ben daar trots op!!
Ik zie de wereld, het nieuws en zie in welke fase we leven. Maar tegelijkertijd aanschouw ik mijn prachtige dochters en dan heb ik hoop!. Ik heb niet de wijsheid in pacht en dat hoeft ook niet. Ik wil in elk geval mijn 'directen', mijn meisjes meegeven dat ze zichzelf moeten zijn. Denk niet mee, denk niet in stereotypes….denk in individuen, denk in
AUTHENTICITEIT!!!
Ondanks dat ik het behoorlijk probeer te verminderen, open ik vandaag het facebookicoontje op mijn telefoon. Wederom word ik gevuld met een gevoel van leegte en teleurstelling. Tegenwoordig lijkt het leven te bestaan uit een ‘like’ en/of een gefotoshopt of gefilterd plaatje dat iedereen kan aanschouwen. Een gevoel van treurnis en medelijden vult mijn gestel!
Om in tegenwoordige taal te spreken: “what the fuck in going on”!
In deze mis ik het unieke in mensen! Ik besef me goed dat vroeger mensen ook zo waren en men elkaar nadeed. Men droeg dezelfde pet of overjas, ging ook naar dezelfde kroeg of was het eens met een van de twee de standpunten in de politiek of wereld problematiek. Voor de massa was het veel minder gewaagd. Tegenwoordig ligt die lat een stuk hoger. Het is alsof je de Serge Bubka van deze tijd moet zijn om een statement te maken.
Ik ben inmiddels in een fase aangekomen waar het leven erg betrekkelijk wordt. Ik heb keuze gemaakt en daardoor in mijn route min of meer vastgelegd. Spijt heb ik van veel dingen , maar het brengt niets in spijt te verdrinken. Ik kijk om me heen en dan word ik vrolijk. Vrolijk omdat ik zie dat zoveel mensen hun authenticiteit zijn verloren. Laat duidelijk zijn, ik ben alles behalve vrolijk om het feit dat velen dát zijn verloren, maar ik glimlach wél omdat dat het enige is wat ik wel overeind heb gehouden. Het weerhoudt veel, maar opent ook deuren, daar wil ik in geloven.
Op het moment dat ik dit denk en schrijf, denk ik aan mijn omgeving. Vandaag heb ik aan de levende lijve mogen aanschouwen hoe mensen een bekroning hebben gekregen op hun levenswerk. Op het 90 jarig bestaansfeest van RKVV Haelen kreeg Jan Hocks zijn welverdiende eer. Terwijl ik dit schrijf voel ik me dubbel, zelfs slecht. Ik ben op dat moment, geleid door de afleiding, bezig met andere dingen terwijl ik oprecht vind dat we een moment moeten nemen om te realiseren wat deze man (en vele anderen) hebben betekend. Ik hoop, maar betwijfel dat een dergelijke prestatie in de deze tijd ooit nog zal worden geëvenaard. Tegenwoordig is het leven veel sneller en rijgen de verleidingen als “likes’” zich aan elkaar. Als je het nog groter ziet of durft te zien, dan geldt dit ook voor de wereld problematiek. Poetin, Trump en ook die baby uit Noord Korea! Het is propaganda die zijn weerga niet kent. Zelf in ons eigen kikkerlandje worden velen verleid door het populistisch gedrag. Als ik zoiets zie dat mis ik AUTHENTICITEIT. Ik aanschouw mensen en zie geprogrammeerd gedrag. Zoals men denkt dat het hoort!! Ik kan en wil zo niet leven!
Ik zie trends en massagedrag, The early and late majority. Ik zie dat en het maakt me trots op mijn omgeving. Mijn dochters doen wat hun gelukkig maakt, de bijzondere moeder kiest ervoor om hun dat te gunnen, maar ook mijn vriend Ruud leeft zijn droom. Ik smelt van zoiets! Onlangs is Yoni, als jongeling, in de sauna haar eigen droom begonnen. Geen keuze om veilig te leven, nee gaan voor wat je gelukkig maakt. Ik ben er, met gepaste afstand, stik jaloers op. Maar ook trots.
Dat brengt me terug naar mijn boodschap. Ik mis authenticiteit in de tegenwoordige tijd. Ik weet nog, alhoewel ik dit pas jaren na dato wist, dat in mijn Lintjens familie een traditie hoog in het vaandel werd gehouden., Sinterklaasavond. Het gezin van Lintjens, voor de duidelijkheid van vader, woonde in het huis waar in nu woon en wel met 11 huisgenoten. Als sinterklaasavond voor de deur stond, was iedereen er zich van bewust dat je je best moest doen hiervoor. De mooiste gedichten werden geschreven, de meest originele surprises werden gemaakt en de meest waardevolle cadeaus (niet in geld) werden gekocht. Ik denk ergens in het late najaar van 1987 was het, zoals elk jaar, tijd voor het fenomeen: “lootjes trekken”. Een enkeling teleurgesteld, maar de meerderheid tevreden, ging men op het eind van die avond huiswaarts. Diezelfde nacht, nog zonder afleiding van e-mail, Facebook of Instagram, viel men in al slaap nadenkend over hoe men deze surprise tot een doorslaand succes zou kunnen maken.
Na enkele weken was het zover, Sinterklaasavond. De gehele familie verzamelde zich aan de Beegderweg. Elly, Ria, Sonny, Nancy, Gerda, Frans, Leon (pap), Fons, Opa en Oma…en de aanhang uiteraard. Zoals het hun was wel gegeven vloeide de alcohol rijkelijk en werd genoten van de spanning van wat men in petto had als surprise. Naarmate de avond vorderde, werd steeds meer duidelijk wie het lootje van wie had getrokken. In sommige gevallen verraadde de bloos al alles en werd rijkelijk gelachen en gehuild om het indringende gedicht. Maar de uren verstreken en de meute werd steeds meer geraakt door het gevoel en de passie wat werd geopenbaard als Opa Lintjens een surprise mocht openen. Ondanks dat hij ook een Spartaans karakter had, werd met veel liefde over hem gesproken. Padre Familia! De gedichten en surprises waren vol diepgang, to the point en lieten vele tranen ontspringen. Maar ook de surprises brachten de juiste dosis humor en discipline,. Naarmate de avond aan de Beegderweg vorderde, werd de sfeer steeds mysterieuzer. In de keuken, bij het bereiden van enkele lekkere toastjes, werd afgetast: “Waem hubs doe?”. Maar ook in de gang voor het toilet: “doe hubs Funske hè?”. Alles bleef een raadsel tot diep in de nacht. Toen alle cadeaus waren uitgepakt en alle gedichten ten gehore waren gebracht, viel de puzzel in elkaar. De mooiste kunstwerken en de meest indrukwekkende gedichten werden op een rijtje gezet. De hele kroost Lintjens kon er weinig tabak van maken, totdat iemand de puzzel in elkaar schoof. “Het kan niet anders dam dat Pa Lintjens zichzelf had!”. Ik geniet ervan om dat, weliswaar niet in levende lijve, mee te krijgen. Opa haalde alles uit de kast, schreef de meest rake gedichten, maakte de meest passende surprises en kocht de meest intensieve cadeaus ……… voor zichzelf!! Heerlijk!!!
Dit past in mijn vocabulaire onder Authenticiteit ! Tegenwoordig mis ik vaak persoonlijkheid, drive en die authenticiteit. Mijns inziens moeten we dat stimuleren. We moeten aanmoedigen dat mensen, ook de jongeren onder ons, durven na te leven wat ze willen en dromen. Ruud begint zijn eigen sportstudio, Yoni haar schoonheidssalon, Ruud en Sylvia houden de eer van Vermeulen in stand. Ik ben daar trots op!!
Ik zie de wereld, het nieuws en zie in welke fase we leven. Maar tegelijkertijd aanschouw ik mijn prachtige dochters en dan heb ik hoop!. Ik heb niet de wijsheid in pacht en dat hoeft ook niet. Ik wil in elk geval mijn 'directen', mijn meisjes meegeven dat ze zichzelf moeten zijn. Denk niet mee, denk niet in stereotypes….denk in individuen, denk in
AUTHENTICITEIT!!!